Αρχική σελίδα / Εορτές -Εκδηλώσεις -Επέτειοι / Αγία Ειρήνη ( μηνας Μάιος κινητή εορτή ) / Ο εορτασμός της Αγίας Ειρήνης από την Ομοσπονδία και τον Σύνδεσμο Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών / Εορτή Αγίας Ειρήνης 2003-5-5
Εορτή Αγίας Ειρήνης 2003-5-5
Ο Μ Ι Λ Ι Α
Σπυρίδωνα Δημ. ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Αντιστρατήγου Ελληνικής Αστυνομίας ε.α.
Επιτίμου Διευθυντού Δ/νσης Γενικής Αστυνόμευσης Υ.Δ.Τ.
Α΄ Αντιπροέδρου της Π.Ο.Α.Α.Σ.Α.
Για την Προστάτη της Π.Ο.Α.Α.Σ.Α. ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Αθήνα, 5η Μαΐου 2003
Μέσα, από άφατη θρησκευτική κατάνυξη, λόγω της μεγάλης εορτής του Πάσχα και έντονη συναισθηματική φόρτιση, από τον απόηχο του ανελέητου και φρικτού πολέμου, ακούσαμε προ ολίγων λεπτών, από τα χείλη των καλλίφωνων Ιεροψαλτών του Ναού μας, το απέραντου κάλλους και ανεκλαλήτου περιεχομένου, ιδιόμελο τροπάριο της εορτάζουσας σήμερα Αγίας μας, να λέγει: Ο Χριστός η ειρήνη, σε Ειρήνη εκάλεσε. Συ γαρ την ειρήνην βραβεύεις…
Μ` αυτούς, τους εκλεκτούς ύμνους και εξαίρετους ψαλμούς, εδώ και 161/2 ολόκληρους αιώνες, οι πιστοί Χριστιανοί της Εκκλησίας μας τιμούν, υμνούν, μεγαλύνουν και δοξάζουν τη θρονιασμένη στις καρδιές και φωλιασμένη στις ψυχές τους Μεγαλομάρτυρα, Ισαπόστολο και Θαυματουργό Αγία Ειρήνη.
Με τους ίδιους όμως, θεσπέσιους ύμνους και θαυμάσιους ψαλμούς, από το έτος 1968, και το Ιστορικό και Τρισένδοξο Αστυνομικό Σώμα, της πρώην Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, καθώς και οι συνεχιστές και εκφραστές αυτού, Αποστρατευτικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις Α΄ και Β΄ βαθμού: Σύνδεσμος Αποστράτων Αξιωματικών Χωροφυλακής και Ελληνικής Αστυνομίας Αθηνών και Πανελλήνια Ομοσπονδία Αποστράτων Αξιωματικών Σωμάτων Ασφαλείας με καταστατικές διατάξεις (άρθρα 25 παρ. 1 και 24 παρ. 6 αντίστοιχα), από της ίδρυσής τους, εορτάζουν, πανηγυρίζουν, εγκωμιάζουν και επαίρονται για την Προστάτη τους Αγία Ειρήνη.
Τη μονογενή δηλαδή κόρη του Βασιλίσκου - Έπαρχου της πόλης Μαγεδών Λικινίου.
Αφού οκτώ (8) μέχρι σήμερα, άγιες γυναίκες μνημονεύονται στο Συναξάρι της εκκλησίας μας, με το όνομα Ειρήνη.
Ταυτόχρονα όμως, οι εν λόγω Αποστρατευτικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις παρακαλούν και ικετεύουν την Αγία τους, να σκέπει και να ενδυναμώνει, να φωτίζει και να αγιάζει, να ποδηγετεί και να διευθύνει τα μέλη τους στην επίτευξη των ειρηνικών σκοπών και στόχων τους και συνάμα την ευχαριστούν και τη μεγαλύνουν, για όσα μέχρι σήμερα αυτή έπραξε γι` αυτούς και,
Παράλληλα, να μεσιτεύει και να εκλιπαρεί, όπως εκείνη γνωρίζει, τον Πανάγαθο Τριαδικό Θεό μας, για να νηνεμεί, ηρεμεί, γαληνεύει και ειρηνεύει τις καρδιές και τις ψυχές όλων των ανθρώπων, όπου γης, αλλά και να σβήνει, εξαφανίζει, κονιορτοποιεί και ειρηνοποιεί, τις οπουδήποτε εστίες αναταραχής και πολέμου, αφού τέτοιες, είναι πάμπολλες σήμερα στον πλανήτη μας, όπου ρέει άφθονο, αθώο αίμα ανυπεράσπιστων ανθρώπων και όλα αυτά, χάρης στη νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση, αλλά και τη μονοκρατορία και την αρχή του ενός ανδρός
Ευσεβείς Προσκυνητές και Προσκυνήτριες
Μέσα στο όνομα Ειρήνη η έννοια. Μέσα στην έννοια η σκέψη. Μέσα στη σκέψη η θέση. Μέσα στη θέση το βραβείο. Να λοιπόν η εύσημη ημέρα της εορτής.
Η Ειρήνη είναι εννοιολογικό όνομα και σημαίνει κατάσταση σωτηρίας και ευημερίας και εύσημο χαιρετισμό: Ειρήνη σοιήΠορεύεσθε εν ειρήνη (Κριτ. 6,23:18,6), ενώ ταυτόχρονα, ερμηνεύει και την υλική και πνευματική ευτυχία.
Η Ειρήνη είναι προσδοκία θείας δωρεάς: Ειρήνην δος ημίν (Ψαλ. 84,9) ψάλλει ο υμνωδός, ενώ ο καλός θεός μας, λαλεί την ειρήνη στο λαό του. Πότε όμως; Όταν τρέφεται από Εκείνον, η ζωή του λαού του.
Ειρήνη κηρύττουν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και στο Μεσσία Χριστό μας, βρίσκουμε τον ʼρχοντα της Ειρήνης.-
Η ειρήνη του Θεού, διαφέρει από την ειρήνη των ανθρώπων.
Αυτή, την έννοια των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, στο θέμα της ειρήνης αναπτύσσει και της Καινής Διαθήκης η διδαχή.
Είναι Ευαγγέλιον ειρήνης (Εφεσ. 6,15), η αποκάλυψη του Θεού και η γνωριμία με τον Χριστό μας: Χριστός ελθών ευαγγελίσατο ειρήνην τοις μακράν και τοις εγγύς (Εφεσ. 2,17).
Και έκτοτε, έχουμε ειρήνην προς Θεόν, δια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (Ρωμ. 5,1), αφού είναι Εκείνος πλέον, ο ειρηνοποιήσας δια του αίματος του Σταυρού αυτού (Κολασ. 14,20).
Ειρήνη εύχεται έκτοτε, και η Εκκλησία μας. Ο δε ʼγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, μας υπενθυμίζει ότι: Ειρήνη λέγουμε στις ʼγιες Συνόδους, τις Εκκλησιαστικές Συνάξεις και τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Αρχιερέας ειρηνεύει εισερχόμενος στον Ναό. Ο Ιερέας ειρηνεύει πριν ή ευλογήσει και ο Διάκονος ειρηνεύει προτρεπόμενος το εκκλησίασμα.
Αυτή λοιπόν, η ειρήνη κατά Χριστόν, είναι το αίτημα της προσευχής μας και το γνώρισμα της χριστιανικής ζωής μας.
Μακριά από το Χριστό, βρίσκουμε μίσος, πόλεμο και αντιδικία, συμφέρον, προσωπολατρία, προσωποληψία και υποκειμενισμό.
Πορεία ειρήνης είναι ο Χριστιανισμός και ειρηνόφιλη εξόρμηση είναι το πρόσταγμα της Αγίας μας.
Σ` αυτό, το βαθύ ειρηνοποιό νόημα, μετανομάζεται η Αγία μας.
Τι και αν την έλεγαν Πηνελόπη.
Ευσεβείς Προσκυνητές και Προσκυνήτριες,
Η Αγία Ειρήνη, γεννήθηκε το 315 μ.Χ., επί εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στην Περσική πόλη Μαγεδών, από τους ειδωλόπληκτους και ειδωλομανείς γονείς, τον Βασιλίσκο-Έπαρχο Λικίνιο και την Λικινία.
Τι όμως, κι αν την γέννησαν άπιστοι γονείς; Τι κι αν την έθρεψε κακόπιστο περιβάλλον;
Της απιστίας και αθεΐας θεράπων ο πατέρας της και της δυσπιστίας και δυστυχίας γόνος η μητέρα της.
Της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης διδάσκαλος ο παιδαγωγός της Απελλιανός και της αρετολογίας, ηθολογίας και σωτηρολογίας υπέρμαχος και στύλος ακλόνητός της, μια σκλάβα χριστιανή δούλη της.
Τι να της προσφέρει, η ξηρά ατμόσφαιρα της καταγωγής της. Κι όμως ο κρυμμένος Θεός αποκαλύπτεται, όπου υπάρχει διάθεση. Κλίση και πρόσκληση συνεργάζονται. Αυτό είναι η αόρατη χάρη του Θεού. Χρησιμοποιεί ο Θεός τα όργανά του.
Έτσι, μια από τις δεκατέσσερες (14) σκλάβες - θεραπαινίδες, του αρχοντικού πύργου του Λικινίου - χωρίς να το υποψιάζεται το αφεντικό της, ήταν Χριστιανή.
Κι ήλθε η ώρα λοιπόν, που οι σοφοί διδάσκαλοι παραμερίστηκαν και η Περσική Θρησκεία εξοστρακίσθηκε, από την ψυχή της Πηνελόπης.
Και το φως της αλήθειας, ξεχύθηκε άφθονο, από τη χριστιανή δούλη, που ούτε το όνομά της δεν γνωρίζουμε.
Η τιμιότητα της δούλης, η καλοσύνη της, η ολοπρόθυμη αυταπάρνηση της, εντυπωσίασαν τα` αφεντικά της και μαγνήτισαν την μικρή κυρία.
Έτσι, έγινε γρήγορα, η καθημερινή της συντροφιά, παραμερίζοντας όλο το άλλο προσωπικό.
Εκεί στις συνομιλίες, στους πολύωρους περιπάτους, σκλάβα ξεσκλάβωσε την καρδιά της Πηνελόπης, από τα δεσμά της ειδωλολατρίας.
Της μίλησε, για τον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, της παρουσίασε τα κύρια σημεία της διδασκαλίας του, της είπε για τον Σταυρικό θάνατό του και την τριήμερη Ανάστασή του.
Με δυσπιστία στην αρχή, με ενδιαφέρον κατόπιν, η κόρη του Λικινίου, έμαθε το περιεχόμενο της νέας θρησκείας και σε λίγο, μια φοβισμένη νύκτα, κατεβαίνει στα νερά της κολυμβήθρας της.
Βαπτίζεται από τον γέροντα ιερέα Τιμόθεο, ο οποίος θα την ακολουθήσει έκτοτε, μέχρι το κύκνειο άσμα της, στην Έφεσο της Μικράς Ασίας και χριστιανοποιείται, παίρνοντας το όνομα Ειρήνη.
Έτσι λοιπόν, διαφέρει η τροπόσφαιρα του Θεού, από την δική μας ατμόσφαιρα.
Αρκεί, μια απλή γυναίκα να εμπνεύσει, να διδάξει, να καθοδηγήσει έναν άνθρωπο. Αυτή κατηχεί. Αυτή ετοιμάζει. Ποιον; Την κόρη του ειδωλολάτρη Βασιλίσκου Λικινίου.
Με αυτήν την προετοιμασία, προσέρχεται στο χριστιανικό βάπτισμα. Εισέρχεται στο φως. Στην αλήθεια. Στο Χριστιανισμό. Και τρέφεται από τα διδάγματά του τόσον, όσο χρειάζεται, να γίνει μάρτυρας πίστης.
Λάβαρό της, γίνεται η Παύλειος μαρτυρία: Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα. (Ρωμ: 8,35).
Ευσεβείς Προσκυνητές και Προσκυνήτριες
Η πορεία της ζωής, της πλούσιας και μορφωμένης νέας, της χριστιανής πλέον Ειρήνης, δεν είναι ειρηνική.
Θα περάσει,, από αγώνες σκληρούς και βάσανα πολλά, από την πρώτη κι` όλας στιγμή, που μαθαίνουν οι γονείς της, το απροσδόκητο γι` αυτούς νέο, η κόρη τους χριστιανή.
Θυμώνουν, αναστατώνονται και σαν τον πατέρα της Αγίας Βαρβάρας, ζητούν με κάθε τρόπο, να ξαναφέρουν την κόρη τους, στη θρησκεία τους.
Με υποσχέσεις, αλλά και με απειλές, της ζητούν να αρνηθεί την πλάνη, στην οποία μία δούλη, την παρέσυρε.
Πολλές κοπέλες στην περίπτωσή της θα υποχωρούσαν, θα κάμπτονταν στα γλυκόλογα και τις απειλές τους.
Όχι όμως η Ειρήνη. Αυτή μένει σταθερή και αμετακίνητη, πάνω στο βράχο της πίστης, στην ευαγγελική αλήθεια, στη θεία διδασκαλία, που γνώρισε από τη χριστιανή δούλη της.
Και προχωρεί σε κάτι υπέροχο, μα και τόσο σπάνιο.
Ζητάει, από τους γονείς της, ν` αφήσουν την ψεύτικη θρησκεία, τη λατρεία των ειδώλων και να έλθουν κι` αυτοί στο φως.
Να πιστέψουν στην θρησκεία, που ανακαλύφθηκε με την έλευση του Θεανθρώπου στη γη, τη θυσία του και την Ανάστασή του.
Ν` αφήσουν το σκοτάδι και να δουν το θείο φως, που έλαμψε από τον Κενό Τάφο και όχι αυτή να γυρίσει στο σκοτάδι.
Έγιναν πολλές συζητήσεις, για να μεταπεισθεί η Ειρήνη, τόσο από τους γονείς της, όσο και από τους Πέρσες ιερείς των ψεύτικων ειδώλων, που κάλεσε ο πατέρας της, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Οι ειδωλολάτρες ιερείς, αποχωρούσαν από τις συζητήσεις ντροπιασμένοι, αφού η Ειρήνη, κήρυκας πολύφωνος της αληθείας, τους αποστόμωνε και η αληθινή πίστη θριάμβευε και η πλάνη κατατροπωνόταν και ο Βασιλίσκος Έπαρχος πατέρας της στεναχωριόταν, ενώ η κόρη του επαναλάμβανε το βιβλικό: Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις.
Οι συζητήσεις εκείνες, ήταν η αρχή, ενός απροσδόκητου τέλους.
Ο σκληρός Βασιλίσκος Λικίνιος, για να μην χάσει τη θέση του, αποφάσισε να θυσιάσει την κόρη του.
Διέταξε τότε, να δέσουν την Ειρήνη και να την βάλουν, ανάμεσα σε αδάμαστα άλογα, που θα την σκότωναν με τις κλωτσιές.
Ενώ, επέβλεπε την εκτέλεση, της σκληρής διαταγής του, ένα από τ` άγρια εκείνα άλογα, όρμησε προς τον Λικίνιο και πριν προλάβουν να τον σώσουν οι αξιωματικοί-υπασπιστές του, τον κτύπησε θανάσιμα στο στήθος και τον άφησε νεκρό.
Τότε, τρομερή σύγχυση επικράτησε, σαν είδαν τα πλήθη νεκρό τον άρχοντά τους και πολλοί μάλιστα, τα έβαλαν μετά μανίας, εναντίον της κόρης του, φωνάζοντας ότι η Ειρήνη, έχει μαγικές δυνάμεις.
Η Ειρήνη, εκείνη την τραγική στιγμή, έδειξε όλο το μεγαλείο της ψυχής της.
Πόνεσε, για τον χαμό του πατέρα της, που ήθελε να γίνει φονιάς της. Μα περισσότερο ένοιωσε βαθιά οδύνη, γιατί ο πατέρας της πέθανε αφώτιστος, ειδωλολάτρης και μάλιστα διώκτης του Χριστού. Αχ, να μπορούσε, να τον επαναφέρει στη ζωή και να τον ελκύσει, στον αληθινό Θεό.
Τότε, προφανώς θα θυμήθηκε τον Προφήτη Ελισσαίο, που ανάστησε τον γιο της Σουμανίτιδας, τον Απόστολο Πέτρο, που ξανάδωσε τη ζωή στη Δορκάδα και ήρθαν βέβαια στη σκέψη της, τα λόγια του Κυρίου μας: Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι.
Γονάτισε, μπροστά στο νεκρό πατέρα της και βυθίστηκε σε θερμή προσευχή.
Υπέροχη εικόνα κόρης και πατέρα. Εικόνα που δείχνει, όλη την αγάπη, την αληθινή και την γνήσια αγάπη, που ένιωθε το πιστό παιδί, για τον ειδωλολάτρη πατέρα. Αγάπη που ξέσπασε, όπως προείπαμε, σε φλογερή προσευχή, σε δυνατή ικεσία, που άκουσε ο Κύριος του ουρανού και της γης. Και το θαύμα έγινε. Ο Λικίνιος γύρισε στη ζωή, αγκάλιασε την κόρη του και της ζήτησε ευγενικά συγνώμη, για την σκληρή και απάνθρωπη συμπεριφορά του και αμέσως Χριστιανοποιείται βαπτιζόμενος.
Μετά, από το ανωτέρω θαύμα, πέραν του Λικινίου, της Λικινίας, του Απελλιανού και αρκετές χιλιάδες από το πλήθος που παρακολουθούσε αυτό, γνώρισαν τη χριστιανική θρησκεία και βαπτίστηκαν, στο όνομα της Αγίας Τριάδας.
Ο Λικίνιος μετά τη βάπτισή του, παραιτήθηκε από το θρόνο του, αφού πια δεν μπορούσε να κατέχει την εξουσία και αποσύρθηκε μετά της συζύγου του, στον πύργο, όπου είχε κλείσει από ηλικίας έξη (6) ετών, την μονάκριβη κόρη του Πηνελόπη και στον οποίο αυτή, έλαβε λάθρα από τη χριστιανή δούλη της, τη νουθεσία στα νάματα της αρετολογίας, στα θέματα της ηθολογίας και στα χριστιανικά διδάγματα της σωτηρολογίας.
Έκτοτε ο Λικίνιος, αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι, στο Χριστό, κηρύττοντας αυτόν και κάμνοντας παντοειδείς αγαθοεργίες και φιλανθρωπίες, βοηθώντας χήρες, ορφανά, ασθενείς και γενικά τους έχοντας ανάγκη, βοηθούμενος προεχόντως προς τούτο, από την κόρη του Ειρήνη, η οποία μετά τον θάνατο του πατέρα της, επιδόθηκε στα έργα αυτά της Ιεραποστολής και της Αγάπης, με περισσότερο ζήλο και συστηματικότητα.
Αλλά, το μαρτύριο της Αγίας Ειρήνης, δεν σταματά εδώ, με τα άγρια και ατίθασα άλογα, με τα σκληρά και ζωώδη λακτίσματά τους, αλλά συνεχίζεται, από τους διαδόχους του πατέρα της Σεδεκία, Σαπώρ και Νουμεριανό, με μεγαλύτερη σκληρότητα, κι` όλα συμβαίνουν σ` αυτό και ό,τι απίθανο δοκιμάζεται και έτσι έχουμε:
Λάκκο με φίδια και δηλητηριώδη ζώα. Πεινασμένα και αγριεμένα λιοντάρια. Πυρακτωμένα σίδερα. Πριονισμό των κάτω άκρων. Κάρφωμα των πτερνών των ποδιών. Δέσιμο σε γυρίζοντα τροχό. Εγκλεισμό σε χάλκινα πυρακτωμένα ομοιώματα βοδιών. Πρόσδεση σε πυρακτωμένο σιδερένιο κρεβάτι κ.ά.
Αλλά, Αρνί που βλέπει ο Θεός, ο λύκος δεν το τρώει. Έτσι και η Αγία Ειρήνη, από τα ανωτέρω μαρτύρια και βασανιστήρια, εξήλθε με την βοήθεια του Θεού, σώα και αβλαβής, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των τυράννων και έντονη σύγχυση και απορία των βασανιστών της, αλλά και φοβερή και δριμεία στηλίτευση όλων αυτών, από το λαό. Αδυνατούν τα τόξα των δυνατών, και δυναμώνουν τα βέλη της Ειρήνης και έτσι, μετά από κάθε δοκιμασία της και νέο θαύμα συντελούταν και χιλιάδες Πέρσες πίστευαν και ασπαζόντουσαν τη Χριστιανική θρησκεία.
Ευσεβείς Προσκυνητές και Προσκυνήτριες
Έτσι, μετά τις ανωτέρω δοκιμασίες-μαρτύρια, άρχισε η τελευταία περίοδος, της ζωής της Αγίας Ειρήνης.
Την περίοδο αυτή, μπορούμε να την επιγράψουμε, ως χρόνια εντατικής ιεραποστολικής προσπάθειας και έργων αγάπης εν Χριστώ.
Η Αγία Ειρήνη, υπήρξε μεγάλη Ιεραπόστολος, φλογερή Χριστιανή, που κήρυξε τον Χριστό σε πολλά μέρη της πατρίδας της, καθώς και τη μία αληθινή θρησκεία.
Όπου πήγαινε, σε πόλεις και χωριά, μάζευε τους συμπατριώτες της και τους μιλούσε, τόσο για την πλάνη των ψεύτικων θεών, μα περισσότερο ανέπτυσσε, με επιχειρήματα, τη σώζουσα αλήθεια.
Τους αποκάλυπτε τον άγνωστο, ως τότε γι΄ αυτούς Θεό. Τους μιλούσε για την παντοδυναμία και την αγάπη του Ουράνιου πατέρα μας και για την έλευση στη γη του Υιού του, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Τους δίδασκε, τις ευαγγελικές αλήθειες και τους διηγιόταν, τη ζωή του Κυρίου μας, το Σταυρικό θάνατο και την Ανάστασή του.
Με κατάπληξη, άκουγαν τα πλήθη, τη θεία αυτή αποκάλυψη και πολλοί άφηναν την πλάνη των ειδώλων και προσκυνούσαν τον αληθινό Θεό.
Αναφέρεται, ότι προσείλκυσε στις περιοδείες της, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες της, στην αληθινή θρησκεία.
Παράλληλα ή και συγχρόνως, με την ιεραποστολή, η Αγία Ειρήνη, υπήρξε και εργάτρια της αγάπης.
Σκορπούσε ελέη, στις φτωχές οικογένειες και στους ανήμπορους συμπατριώτες της.
Συνέτρεχε χήρες και ορφανά παιδιά και συνέπασχε μαζί τους.
Νοσήλευε ασθενείς και μοίρασε, ολόκληρη, την πατρική περιουσία της.
Πάνω στην προσφορά, σε Ιεραποστολικά και έργα Αγάπης, την κάλεσε ο Θεός στον ουρανό, όταν βρισκόταν μαζί, με τον χριστιανό πλέον, σοφό διδάσκαλό της Απελλιανό, στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, όπου της χάρισε, τον στέφανο της νίκης.
Η Εκκλησία μας έκτοτε, την κατέταξε, στην τάξη των Ομολογητών της πίστης, δίδοντας σ` όλους εμάς, και ιδιαίτερα στις γυναίκες, όλων των εποχών, ένα ζωντανό παράδειγμα πίστης και αυτοθυσίας, ιεραποστολικού ζήλου και αγάπης στον πλησίον.
Καταργώντας και εκμηδενίζοντας κοινωνικές και φυλετικές αποστάσεις και διακηρύσσοντας ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, με την Παύλειο μαρτυρία: Ουκ ένι δούλος ή ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν ή θήλυ, πάντες γαρ ημείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού ( Γαλατ: γ-28).
Αλήθεια πού ανέβασε, ο Χριστιανισμός την γυναίκα; Την κάθε γυναίκα.
Θα άξιζε, λόγω της εορτής της Αγίας Ειρήνης, να σκεφθούν όλες εκείνες οι γυναίκες, που καυχώνται για τις κατακτήσεις του φεμινισμού και της χειραφέτησης, τι θαύματα πραγματοποίησε και ποια υψηλή αποστολή, ανέλαβε η γυναίκα, ως κοινωνική εργάτρια, κάτω από την έμπνευση, της χριστιανικής αγάπης.
Από το περιθώριο και τον ηθικό εξευτελισμό, του παλαιού και του σύγχρονου παγανισμού, η γυναίκα βρέθηκε στην πρωτοπορία των έργων της αγάπης, της αληθινής προόδου και της δημιουργίας.
Ευσεβείς Προσκυνητές και Προσκυνήτριες
Στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, η Αγία Ειρήνη διαισθάνεται την έξοδό της από τη ζωή. Φυσική συνέπεια των θνητών. Φυσικοτέρα εμπειρία των Χριστιανών μαρτύρων. Τον τάφο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του ηγαπημένου μαθητού του Κυρίου, θέλει να αντικρίσει. Να εγγίσει στο τέρμα της ζωής της, τη γη της Εφέσου. Εκεί λοιπόν, στην Έφεσο ακούγεται το κύκνειο άσμα της Μεγαλομάρτυρος. Ευαγγελίζεται τα ρήματα της Ζωής, που έδωσαν πίστωση της ζωής της και ειρηνεύει τον ύπνο της εξόδου της.
Εξόδιο ειρήνη εξαγγέλλει το πνεύμα της και ειρηνοφόρο είσοδο αφήνει ο θάνατός της. Η πίστη ειρηνεύει, πάντοτε την περιπέτεια του πιστεύοντος. Η ειρήνη της συνείδησης παράγει ποιότητα πίστης. Και το μαρτύριο γίνεται πορεία ειρήνης.
Η ειρηνώνυμος Μεγαλομάρτυρα Αγία, σφράγισε στο όνομά της το είναι της. Στο θάνατό της τη ζωή της. Στην περιπέτειά της την αποστολή της. Στην έξοδό της την είσοδό της, στο Χριστό.
Αλήθεια. Σκέφτηκαν ποτέ, την κατά Χριστόν ειρήνη, όσοι πιστοί στο φρόνημα, ανέλαβαν την κατ` άνθρωπον πορεία ειρήνης; Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά.