20 Μαΐου 1833: Η ίδρυση της Χωροφυλακής και ο Κεφαλλονίτης Μοίραρχος Ηλίας Πανάς.

20 Μαΐου 1833: Η ίδρυση της Χωροφυλακής και ο Κεφαλλονίτης Μοίραρχος Ηλίας Πανάς. Η στάση του ενάντια στην φαυλοκρατία

Η στολή των αξιωματικών απετελείτο από χιτώνιο κυανόμαυρο με δυο σειρές αργυρά κουμπιά και από σκελέα από το ίδιο ύφασμα με πλάγιες λωρίδες ερυθρωπού χρώματος και πλάτος 0,02 εκ. Ο ζωστήρας και οι ιμάντες των φυσιγγιοθηκών είχαν αργυρά σιρίτια με δυο κυανές γραμμές. Τα διακριτικά των βαθμών ήταν από αργυρά σιρίτια τοποθετημένα στο περιλαίμιο. Όμοια περίπου, αλλά πιο απλή και με χιτώνιο κοντύτερο ήταν η στολή των εφίππων χωροφυλάκων. Οι πεζοί έφεραν την ίδια στολή, όμως ακόμη πιο απλή, με μακρές περικνημίδες, λευκή τσάντα, μακριά φυσιγγιοθήκη, καραβάνα, σπαθί και πιστόλι, εξαρτημένα όλα με λευκά λουριά. 

Η Χωροφυλακή ήταν επιφορτισμένη -βάσει του ιδρυτικού της Διατάγματος- να διαφυλάττει την ασφάλεια, να προλαμβάνει τη διατάραξη της κοινής ησυχίας, να εμποδίζει και να διώκει τις εγκληματικές ενέργειες, να προβαίνει στην ανακάλυψη και στη σύλληψη των κακοποιών. Αστυνομικά καθήκοντα ασκούσε η Δημοτική Αστυνομία, και, λίγο αργότερα, σε Αθήνα και Πειραιά η Διοικητική Αστυνομία. 

Η επιλογή των πρώτων στελεχών έγινε με μεγάλη προσοχή και αυστηρότατα κριτήρια. Τα πρώτα στελέχη της Χωροφυλακής είχαν ήδη δοκιμασθεί στις μάχες για την ελληνική απελευθέρωση και ήταν ο στρατιωτικός, πολιτικός και αγωνιστής Νικόλαος Πετμεζάς, ο Κεφαλλονίτης αγωνιστής Ηλίας Πανάς, ο Μήτρος (Δημήτριος) Δεληγεώργης αγωνιστής και φρούραρχος του Μεσολογγίου και πατέρας του μετέπειτα πρωθυπουργού Επαμεινώνδα, ο αγωνιστής και πολιτικός Μιχάλης Σισίνης, ο Φιλικός, αρματωλός και οπλαρχηγός, Κωνσταντίνος Βλαχόπουλος, ο αγωνιστής Ιωάννης Δούμας Βελέντζας, ο υπό τον Υψηλάντη ιερολοχίτης Δημήτριος Κουτσογιαννόπουλος και ο Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη και διπλωμάτης Γεώργιος Βοϊνέσκος. 

Ο Ηλίας Πανάς συνέχισε τον αγώνα με δικό του στρατιωτικό σώμα, πήγε στο Μεσολόγγι και έμεινε εκεί μέχρι την ηρωική έξοδο το 1826. Ο Καποδίστριας τον προβίβασε στον βαθμό του Στρατηγού και το 1828 ανετέθη σε αυτόν και στον επίσης Κεφαλλονίτη Φιλικό Ευάγγελο Ποταμιάνο η προφύλαξη του Ναυπλίου από την πανώλη. 

Μετά την ένταξή του στην νεοσύστατη Χωροφυλακή με τον τότε ανώτατο βαθμό του Μοίραρχου, υπηρέτησε σαν διοικητής στις Μοιραρχίες Φωκίδος και Αττικοβοιωτίας, Αιτωλίας και Ακαρνανίας, Αχαΐας και Ήλιδας, και Ευβοίας. Διακρίθηκε για το θάρρος, την ανδρεία του, την ευθυκρισία και την τιμιότητά του, αλλά κυρίως για την αφοσίωση στο πατριωτικό καθήκον που το είχε αναγάγει σε βίωμά του. 

Κατά το τέλος του 1847 στην επαρχία Καλαβρύτων δρούσε ληστρική συμμορία με αρχηγούς τους Αναστάσιο Χονδρογιάννη και Αθανάσιο Κουρούσια. Το αρχηγείο της Χωροφυλακής, γνώριζε τις στρατιωτικές επιτυχίες του Ηλία Πανά που τότε ήταν Διοικητής της Μοιραρχίας Αχαΐας-Ήλιδας και αποφάσισε να τον αποσπάσει στα Καλάβρυτα. Ο Νομάρχης Αχαΐας προσπάθησε με κάθε τρόπο να εμποδίσει την απόσπαση αυτή. Έστειλε μάλιστα επιστολή στο προϊστάμενό του υπουργείο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών γράφοντας: 

 

Τελικά ο Πανάς ανέλαβε την υπηρεσία του Επόπτη των μεταβατικών αποσπασμάτων Καλαβρύτων. Το διάστημα αυτό είχε συλληφθεί ο ληστής Ζώτος, μέλος της συμμορίας Χονδρογιάννη-Κουρούσια και είχε μεταφερθεί στις φυλακές στο Ρίο. Τον Ζώτο ζήτησε να ανακρίνει ο Πανάς στοχεύοντας στην αποκάλυψη στοιχείων που θα τον οδηγούσαν στα ίχνη των συνεργών του. Όμως το υπουργείο Εσωτερικών και Δικαιοσύνης δεν επέτρεψε την μεταγωγή γιατί «δι αυτής υπήρχε κίνδυνος δραπετεύσεως του ληστού». Ο Κεφαλλονίτης όμως, την άρνηση αυτή του υπουργείου την έλαβε ως προσωπική προσβολή και υπέβαλε στον Νομάρχη Αχαΐας την ακόλουθη αναφορά – κόλαφο κατά της φαυλοκρατίας, μια αναφορά-υπόδειγμα τόλμης για κάθε εποχή, την οποία μεταγράφω. Στην αναφορά αυτή τονίζεται η αξιοπρέπεια του ανδρός, η υπερηφάνεια του πολεμιστή και το θάρρος της γνώμης του καθαρού χαρακτήρα του: 

 

Επειδή όμως η αναφορά του Πανά έμεινε αναπάντητη, και εντωμεταξύ οι ληστές θα ξέφευγαν ο Κεφαλλονίτης Μοίραρχος υπέβαλε και δεύτερη αναφορά την οποία και μεταγράφω: 

 

Η απάντηση του υπουργού της Δικαιοσύνης στον οποίο διαβιβάσθηκε η ανωτέρω αναφορά ήταν και πάλι αρνητική. Μάλιστα, είχε την υποσημείωση: 

Ο Πανάς όμως δεν στάθηκε στην άρνηση και στα εμπόδια που απαντούσε. Ενέργησε γρήγορα από μόνος του, κατόρθωσε με τις στρατηγικές ικανότητές του να συλλάβει τους ληστές και απάλλαξε την επαρχία των Καλαβρύτων από τις εγκληματικές πράξεις τους. Κι όλο αυτό το έκαμε «εις πείσμα των σημαινόντων προσώπων» οι οποίοι προστάτευαν τη συμμορία. Μάλιστα δε, έμαθε και ποια ήταν αυτά τα «σημαίνοντα πρόσωπα». Ο υπουργός των Εσωτερικών Βενιζέλος Ρούφος ανέφερε το κατόρθωμα του Κεφαλλονίτη στον υπουργό των Στρατιωτικών υπογραμμίζοντας: 

Έτσι, ο Κεφαλλονίτης Μοίραρχος έλαβε τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, καθώς και την ευαρέσκεια των υπουργών Εσωτερικών και Στρατιωτικών, αλλά και του αρχηγού της Χωροφυλακής τού κατά την δεύτερη θητεία του Φρανσουά Γκραγιάρ. 

Είναι διαχρονικό το γεγονός πως το κακό πάντα έρπει. Οι ισχυροί που προστάτευαν τους ληστές, καθότι η αρωγή που οι δεύτεροι παρείχαν στους πρώτους ήταν εκ των ουκ άνευ, δεν σταμάτησαν εκεί. Κατόρθωσαν να μεταθέσουν τον Πανά και από την Πάτρα να τον οδηγήσουν στην … Εύβοια. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. 

Όμως ο υπουργός των Στρατιωτικών Αναστάσιος Μαυρομιχάλης του απένειμε κι άλλον βαθμό. Έφυγε από την Εύβοια και το 1854 με δικό του στρατιωτικό σώμα από Επτανησίους μπήκε στην Τουρκοκρατούμενη τότε Ήπειρο όπου έλαβε μέρος σε πολλές μάχες. 

Το 1860 απεστρατεύθη και ανεκλήθη λόγω των πολλών προσόντων του το 1862. Μετά δε την έξωση του Όθωνα ήταν πληρεξούσιος «των εν Κωνσταντινουπόλει Κεφαλλήνων» στην Η΄ εν Αθήναις Β΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων το 1863. Τιμήθηκε με το αριστείο του Αγώνα και το 1869 πέθανε στην Αθήνα.
 

Ευρυδίκη Λειβαδά ΝΤΟΥΚΑ